Robert Croft reflects on a remarkable career representing two great nations.
As a Welsh boy growing up and making your way in cricket, did you always have an eye on playing for England? How did that relationship work?
Other than Sunday league cricket, most of the TV coverage in those days was only ever international cricket. Growing up in the seventies, there was the odd occasion where Glamorgan would appear on television.
The majority of my heroes were based around the England team because that’s what you saw the most. Those people become your inspiration to want to play, try your best, and go as far as you could go. So that link with England was always there.
In some other sports, we see a fierce rivalry between Wales and England but in the England and Wales Cricket Board the two nations play together?
Yes, that’s true. In cricketing terms I don’t think there’s any real rivalry. From my perspective, England was always part of the path for any cricketer to get into. There wasn’t a national Welsh team competing at that level that could draw your allegiance.
I don’t know how people feel today, but in those days my heroes were largely English cricketers because unfortunately we never had many Welsh cricketers playing for England.
What gave you more pride – making your Glamorgan debut or making your England debut?
Playing international cricket is the highest level you can achieve. But given where I was at the age of 19, representing Glamorgan was such a proud day and it was probably as big a step for me back then as Test cricket was for me as a 26-year-old.
The jump was huge. It was only when I started getting identified by Glamorgan at the age of 15 or 16 that I started to understand a bit more about the history of Glamorgan cricket. As a youngster, I never really went to watch them play. They maybe played at St Helen’s a few times a year, but it wasn’t regular.
Luckily for me, though, as I grew up the legends from that era were still around, involved in the club, and able to give me great guidance. I talk in particular of Don Shepherd. I think he finished in 1974. I was four years old then, so I don’t remember him playing. But to call him a friend and a mentor as I went right the way through my career is something I hold so dear.
What do you remember of two of your stand-out moments, winning the County Championship with Glamorgan in 1997 and making your England Test debut?
If you talk to a lot of young cricketers these days, you may get a very different answer from them about what’s important in terms of winning one-day fixtures, Championship cricket, ODIs or Test cricket. With the rewards that are in the game, there are far more younger players getting attracted to different formats of the sport.
But for me growing up, winning the County Championship was always the goal because four-day cricket is the hardest form of the county game. Then there’s Test cricket, too. Because that’s a game that ebbs and flows, and tests you in so many different ways. That’s the pinnacle.
Did you take a particular pride when other Welsh players, like Tony Lewis and Simon Jones, made an impact for England?
Oh, absolutely. When one of your own countrymen gets to that level and does so well, it puts them on the map and hopefully puts Welsh cricket on the map too.
Unfortunately, that cupboard has been bare for quite a while now. We’ve tended to get a couple of players that reach the U19s but then fall away a little bit. It’s really important that somehow we find some way of producing better senior players that have the tools to go all the way.
That would certainly have a positive effect on the future of cricket in Wales. I can remember seeing my heroes on the international stage. If the same happened now, then youngsters today would then be able to see their heroes playing too, and that would be hugely beneficial to cricket in Wales and also to the England cricket team.
How important is it for England to play in Cardiff?
When the opportunity arises, it’s always important for England to play there. But you can double that if England can play there with a Welsh player in the team. It would really raise the interest levels of the Welsh spectators.
What does St David’s Day mean to you?
It means a lot. It’s certainly not just another day in the calendar. I played a Test for England on St David’s Day back in the late 90s and there’s a picture of me batting with a daffodil in my pad. So it’s a special day.
It’s really important to ensure that the younger generations are in touch with our past and know our history. It’s a day to make people proud.
Fel Cymro’n tyfu i fyny a gwneud dy ffordd yn y byd criced, oedd ’da ti lygad ar chwarae dros Loegr erioed? Sut oedd y berthynas yna’n gweithio?
Heblaw am griced Cynghrair y Sul, dim ond criced rhyngwladol oedd ar y teledu fel arfer. Yn tyfu i fyny yn y saithdegau, byddai Morgannwg ’mlaen o dro i dro hefyd.
Roedd y rhan fwyaf o fy arwyr i’n chwarae dros Loegr oherwydd dyna beth roeddech chi’n ei weld fwyaf. Mae'r bobl yna’n dod yn ysbrydoliaeth i chi eisiau chwarae, gwneud eich gorau glas, mynd mor bell ag y gallwch chi. Felly roedd y cysylltiad ’na â Lloegr bob amser yna.
Mewn campau eraill, mae ’na gystadleuaeth ffyrnig rhwng Cymru a Lloegr ond ym Mwrdd Criced Cymru a Lloegr mae'r ddwy wlad yn chwarae gyda'i gilydd?
Ydyn, mae hynny'n wir. Yn y byd criced, dw i ddim yn meddwl bod ’na elyniaeth go iawn, a dweud y gwir. O’m safbwynt i, roedd Lloegr bob amser yn rhan o’r llwybr i unrhyw gricedwr. Doedd dim tîm cenedlaethol gan Gymru yn cystadlu ar y lefel yna a allai ddenu eich cefnogaeth.
Dw i ddim yn gwybod sut mae pobl yn teimlo heddiw ond Saeson oedd fy arwyr i yn bennaf, achos yn anffodus doedd dim llawer o gricedwyr o Gymru yn chwarae dros Loegr.
Beth roddodd y mwyaf o falchder i ti – gwneud dy ymddangosiad cyntaf dros Forgannwg neu Loegr?
Criced rhyngwladol yw brig y gamp. Ond o ystyried lle'r oeddwn i'n 19 oed, roedd cynrychioli Morgannwg yn ddiwrnod mor falch, ac roedd yn gam yr un mor fawr bryd hynny ag yr oedd criced Prawf pan o’n i’n 26 oed, siŵr o fod.
Roedd y naid yn enfawr. Dim ond pan ddechreuodd Morgannwg ddangos diddordeb yndda’i pan o’n i’n 15 neu 16 oed y dechreues i ddeall ychydig mwy am hanes criced Morgannwg. Fel crwt ifanc, do’n i ddim yn mynd i'w gwylio nhw'n chwarae rhyw lawer. Roedden nhw’n chwarae yn St Helen’s weithiau, ond doedd e ddim yn rhywbeth rheolaidd.
Ond yn lwcus i fi, wrth i fi dyfu i fyny, roedd y chwaraewyr chwedlonol o'r cyfnod ’na yn dal i fod o gwmpas, yn rhan o'r clwb, ac yn gallu rhoi arweiniad gwych i fi. Dw i’n sôn yn arbennig am Don Shepherd. Gorffennodd e yn 1974 dw i’n meddwl. Ro'n i'n bedair oed bryd hynny, felly dw i ddim yn ei gofio'n chwarae. Ond roedd gallu ei alw'n ffrind a mentor wrth i fi fynd drwy fy ngyrfa mor bwysig i fi.
Beth wyt ti’n ei gofio am ddau o dy achlysuron pwysicaf – ennill Pencampwriaeth y Siroedd gyda Morgannwg yn 1997 a gwneud dy ymddangosiad Prawf cyntaf dros Loegr?
Os siaradwch chi â llawer o gricedwyr ifanc y dyddiau yma, mae’n siŵr y cewch chi atebion gwahanol iawn am beth sy’n bwysig o ran ennill gemau undydd, criced Pencampwriaeth, Gemau Undydd Rhyngwladol neu griced Prawf. Gyda’r arian sydd yn y gêm, mae llawer mwy o chwaraewyr ifanc yn cael eu denu at fformatau gwahanol.
Ond i fi, yn tyfu i fyny, ennill Pencampwriaeth y Siroedd oedd y nod bob amser oherwydd criced pedwar diwrnod yw’r ffurf anoddaf ar y gêm sirol. Yna mae criced Prawf, hefyd. Oherwydd mae honno’n gêm sy’n llifo, ac mae’n eich profi chi mewn cymaint o wahanol ffyrdd. Dyna'r pinacl.
Wyt ti’n teimlo balchder arbennig wrth wylio Cymry eraill, fel Tony Lewis a Simon Jones, yn llwyddo yn lliwiau Lloegr?
O, yn sicr. Pan mae un o'ch cydwladwyr eich hun yn cyrraedd y lefel yna ac yn gwneud mor dda, mae'n eu rhoi nhw ar y map a gobeithio yn rhoi criced Cymru ar y map hefyd. Yn anffodus, mae'r cwpwrdd ’na wedi bod yn wag ers cryn amser nawr. Ry’n ni wedi gweld ambell i chwaraewr yn cyrraedd y tîm Dan 19 ond yna’n diflannu i raddau. Mae'n bwysig iawn i ni ddod o hyd i ryw ffordd o gynhyrchu chwaraewyr gwell ar gyfer y lefel uchaf, sydd â'r sgiliau i fynd yr holl ffordd.
Byddai hynny'n sicr yn cael effaith gadarnhaol ar ddyfodol criced yng Nghymru. Dw i’n gallu cofio gweld fy arwyr ar y llwyfan rhyngwladol. Pe bai'r un peth yn digwydd nawr, yna gallai pobl ifanc heddiw weld eu harwyr yn chwarae hefyd, a byddai hynny'n hynod fuddiol i griced yng Nghymru a hefyd i dîm criced Lloegr.
Pa mor bwysig yw hi i Loegr chwarae yng Nghaerdydd?
Pan mae’r cyfle yn codi, mae hi wastad yn bwysig i Loegr chwarae yna. Ond gallech chi ddyblu’r effaith pe bai Lloegr yn chwarae yna gyda chwaraewr o Gymru yn y tîm. Byddai hynny wir yn codi lefel diddordeb y Cymry.
Beth mae Dydd Gŵyl Dewi yn ei olygu i ti?
Mae'n golygu llawer. Mae’n fwy na jyst diwrnod arall yn y calendr. Chwaraeais i gêm Brawf dros Loegr ar Ddydd Gŵyl Dewi ’nôl ar ddiwedd y 90au ac mae ’na lun ohona i'n batio gyda chenhinen Bedr yn fy mhad. Felly mae'n ddiwrnod arbennig.
Mae'n bwysig iawn sicrhau bod y cenedlaethau iau’n teimlo cysylltiad â'n gorffennol ac yn gwybod ein hanes. Mae'n ddiwrnod i wneud pobl yn falch.